OUDERS DIE HET LEVEN IN HUN BABY ECHT WILLEN VERSTAAN, KUNNEN HIER HET TOTALE  ONTWIKKELINGSVERHAAL LEZEN.

BABY'S LEVEN IN EEN NATUURLIJK LEVENSRITME VAN UITREIKEN EN SAMENTREKKEN. HET IS EEN RITME WAARVAN OUDERS ZELF VERVREEMD ZIJN GERAAKT. 

Dit natuurlijke levensritme is de basis voor elk levend organisme,dus ook voor mensen. Dit ritme speelt zich  af op het nivo van cellen, weefsels, organen en orgaansystemen. Of we ons daar nu bewust van zijn of niet, daar en nergens anders vindt leven plaats bij iedereen.

Je baby leeft nog volledig op dit nivo van zijn weefsels en zijn cellen. Daar is hij aanwezig en nergens anders. HIj bewoont zijn hele lichaam volledig. Zijn hele bewuste beleving bevindt zich op celnivo. Maar omdat jouw bewustzijn als ouder zich niet meer op celnivo bevindt, heb je geen inzicht meer in de manier waarop leven op celnivo werkt. Je baby heeft dit inzicht en fijngevoelig bewustzijn wel. Hij voelt alles. 

Hoe werkt leven op celnivo?

We bestaan uit miljarden cellen en ons leven in zijn geheel heeft dezelfde basis als het leven van cellen.  Elke cel zet uit en trekt weer samen vanuit een eigen ritme. Dit gaat gepaard met een pulsatie. Elke prikkel van buiten verstoort dit ritme. De cel trekt zich dan terug. Deze prikkel kan een aanraking zijn, een lichtflits, een geluid. een blik of een heel andere trilling. Bij elke verstoring schrikt de cel en trekt zich terug,  als de trilling niet aansluit bij de innerlijke trilling. Na een kleine tijd herstelt het natuurlijke ritme weer, als het voor de cel weer veilig voelt. Dit is eigen aan leven. Als de cel heel vaak schrikt, trekt ze zich blijvend terug en ontwikkelt ze aan haar membraan oppervlakte, waar de prikkel binnenkomt een hardere laag, een mini pantser, om zich te beschermen. Als de angst heel groot is, blijft de cel samengetrokken in een bevroren toestand. Het is de freeze reactie op stress. Het weefsel blijft in een bevroren toestand. 

Weefselnivo

Cellen die tegen elkaar aanliggen synchroniseren. Ze gaan samen uitreiken en samentrekken en samen reageren op prikkels. Hun uitreiken gebeurt in alle cellen van de weefsels samen in een golvend patroon. Een groep van gelijke cellen kan ook veranderen in vele verschillende soorten cellen. Duizenden cellen samen vormen een weefsel. In dit weefsel reiken alle cellen gelijk uit en trekken gelijk samen en reageren samen. Maar verschillende soorten cellen kunnen ook een verschillend ritme krijgen en een verschillende pulsatie. 

Weefsels en hun gevoelens 

Weefsels zijn niet alleen fysieke vormen, ze hebben ook verschillende gevoelstrillingen. De golvende uitreikingen en samentrekkingen gaan gepaard met sterke genotvolle gevoelens.  Zoals in een muziekinstrument klanken ontstaan door golvende en bewegende luchtstromen, zo ontstaan in weefsels gevoelssensaties in deze golvende innerlijke bewegingen. Dit natuurlijke golven in uitreiken en terugtrekken gaat samen met zachte en genotvolle levenslustige gevoelens. Maar als een weefsel zich bedreigt voelt trekt het samen en verminderen de golvende bewegingen. 

Herstellen door stromend verdriet en boosheid

Maar weefsels beschikken over twee krachtige manieren om de dreigende stagnering van het golven ongedaan te maken. Het weefsel kan vloeibaarder worden en dit gaat gepaard met fijngevoelige verdriet sensaties. Verdriet maakt kleine blokkades in weefsels weer vloeibaar. Als het verdriet er niet in slaagt om het evenwicht te herstellen en de dreiging blijft dan hebben weefsels een andere herstel mechanisme. Ze gaan zeer heftig en krachtig stromen en dit gaat gepaard met boosheid of woede. Maar als verdriet en woede niet helpen om het evenwicht te herstellen, trekken de weefsels zich blijvend vanuit angst samen. De warmte en levendigheid in de cellen zal afkoelen. Dit geeft de eerder bechreven bevroren gevoelssensatie. Dus verdriet en boosheid zijn prachtige herstelmechanismen zowel voor baby's als volwassen mensen. 

Stromende weefselgolven door het hele baby lichaam. 

Alles wat beschreven is op celnivo en weefselnivo geldt ook op mensnivo in zijn geheel.  Duizenden weefsels vormen immers samen een levende mens. Elk kind,elke mens is niets anders dan een samenspel van twee cellen die zich miljarden keren delen en differentieren.  Op dezelfde manier als cellen en weefsels beginnen baby's vanaf hun verwekking uit te reiken en samen te trekken in een golvend natuurlijk ritme en dit golven gaat met veel plezier, genot en wellust gepaard zowel tijdens zijn verblijf in de baarmoeder als na zijn geboorte. Leven voelen is plezierig en genotvol voor de kleine baby, maar ook alle andere gevoelens stromen door zijn gevoelige lichaam. 

Spiegelende of niet spiegelende prikkels in de baarmoeder

De wetenschap staat nog in het prille begin in het ontdekken van de wisselwerking tussen mama en haar kind. Het idee van de veilige warme baarmoeder is al lang verlaten. De wetenschap begint nu pas inzicht te krijgen in de trauma's in de baarmoeder. Een baby leeft in de baarmoeder midden de oceaan van zijn eigen vruchtzak, maar via de placenta komen er vele verschillende sensaties van het lichaam van zijn moeder binnen. Als zijn moeder ook in haar golvende lichaam aanwezig is, voelt dit zeer synchroon met wat hij zelf beleeft. De stromingen die vanuit zijn moeder komen, hebben dan dezelfde trilling als zijn eigen weefsels en dit geeft een vredig en ontspannen gevoel. De baby voelt zich gespiegeld. Maar als mama een heel gespannen lichaam heeft, dat binnenin niet stroomt, voelt dit zeer onveilig. Ook haar stresshormonen komen dan het lichaam van de baby binnen en vormen en vervormen mede zijn organen. Als mama voortdurend in haar hoofd leeft, geeft dit in de weefsels van de baby een eenzaam en in de steek gelaten gevoel. zijn weefsels trekken zich dan zeer sterk samen. 

Onderhandelen en overtuigingen met mama

Tijdens het verblijf in de baarmoeder is er een intense wisselwerking tussen de gevoelwereld van het kleine kind en de moeder. Als de baby een jongetje is en zijn moeder voelt zich blij met papa en met mannen, zullen haar cellen heel andere signalen en hormonen afscheiden dan dat zij bang of boos is op mannen. De jongetjes baby voelt dit als welkom of niet welkom in de baarmoeder. Als hij zich bedreigt voelt, begint hij in de baarmoeder zijn weefsels al samen te trekken en hierin zelfs al te bevriezen. Weefsels hebben niet alleen een fysieke vorm en gevoelsladingen, maar zitten ook vol overtuigingen. overtuigingen. Als baby maak je al afspraken met je moeder. Als je voelt dat je niet welkom bent, kan je je mama beloven dat je een braaf kindje zult zijn dat weinig aandacht zal vragen. Het klinkt waarschijnlijk heel vreemd, maar de meest recente prenatale onderzoeken wijzen uit dat er tussen moeder en kind in de baarmoeder een zeer levendige uitwisseling van gevoelens en overtuigingen aanwezig is.

Uitreiken en golven na de geboorte

Als kleine baby gaat het proces van uitreiken en terugtrekken, van golven in ontspanning en samentrekken gewoon door. Alleen zijn er nu veel meer prikkels vanuit de dualiteit van alle levenskrachten. Een gezonde baby heeft geen moeite met al deze duale krachten, want hij is eruit verwekt en ze leven ook in hem. Deze prikkels voelen dan ook synchroon met wat hij in zijn weefsels voelt. Zijn golvende beweging vanuit zijn cellen, wordt nu ondersteund door een golvende beweging van zijn ademritme. Ook ademen voelt zeer plezierig en genotvol. De golfbeweging van zijn adembeweging trekt door zijn hele lichaam, vanin zijn voetjes, door zijn bekken, zijn buikje en zijn hartje, drukt hij vrijuit via zijn keeltje en zijn mond alles uit wat in die golfbeweging geraakt wordt en tot expressie wil komen. Ook hierin ervaart hij prikkels die hem zijn ademhaling laten inhouden en die bedreigend voelen. Ook hierin heeft hij twee manieren voor herstel: huilen en boos worden en ook hierin kan hij in zijn weefsels bevriezen. 

Stromende verdrietgolf 

Als een baby prikkels van buiten voelt die niet synchroon zijn met zijn ritme en hem niet spiegelen wat in hem leeft, stopt de plezierige golvende beweging. De golf trekt samen en dit geeft fysieke pijn. Zijn weefsels verdedigen zich hiertegen met een gevoelsgolf geladen met verdriet of woede. Bij verdriet worden zijn weefsels vloeibaarder. Een vloeiende golf van verdriet en tranen komt vanuit zijn bekken naar boven als een fontein van huilen in zijn  keel en mond en van tranen tot in zijn oogjes. Zijn huilen zorgt ervoor dat zijn weefsels weer innerlijk in balans komen. Maar als hij niet welkom is met zijn golf van huilen of hij wordt hierin afgeleid, blokkeert deze golf en zal geleidelijk meer en meer geblokkeerd blijven. 

Stromende woede golf

De baby heeft natuurlijk ook nog een andere bescherming ter beschikking. Hij kan boos worden. Alle weefsels gaan krachtig samentrekken tot een zeer krachtige levensstroom die vanin zijn voeten, door zijn bekken, buik en hart naar zijn keel en mnd toe stroomt in krachtige ontladende spierbewegingen. Hj wil in zijn woede gezien worden. HIj drukt daarmee zijn grens en zijn zelfrespect uit. Maar hij is klein en zijn ouders zijn groot. Ze verstaan niet altijd wat hij uitdrukt en hebben hun eigen gevoelens. Zij hebben de macht om elke gevoelsgolf die spontaan door zijn lichaam stroomt te onderdrukken. 

Stromende golven vallen stil en bevriezen

Als noch hun verdriet, noch hun woede in liefde ontvangen worden, verzwakken de weefselgolven in zijn kleine lichaam. Hij begint zijn ademgolven in te houden en geleidelijk gaat hij steeds meer oppervlakkig ademen of in bepaalde verboden lichaamsdelen vb zijn bekken niet meer ademen. Zijn golvende bewegingen in zijn lichaam vallen in brokstukken uit elkaar. Als dit langdurig blijft, ontstaan vastzittende spanningslagen. De bruisende en stromende levensrivier is dan veranderd in een paar plassen die vervuild zijn en weinig stromen. Geleidelijk zal zelfs elk contact met zijn innerlijke weefsellagen en innerlijke lichaamsbeleving verloren gaan. In plaats van te leven, is hij aan het overleven, want leven dat niet verbonden is met de weefsels, is overleven en zo leven zonder dat ze dit beseffen de meeste ouders met bevroren weefsels. Zoals eerder gezegd, komen deze bevroren lagen bij bewuste en gevoelige mensen na hun vijftigste jaar naar de oppervlakte om alsnog verwerkt te worden.  

Blij met mijn liefdevolle ouders

Ik ben opgegroeid in een typisch Vlaams Katholiek gezin. Het was een warm gezin waarin mijn ouders hun kinderen overbeschermd hebben en waarin ik niet geleerd heb om op een liefdevolle manier ruzie te maken, maar dat besefte ik pas veel later. Mijn vader werkte hard en had twee banen. Hij was weinig aanwezig en ook streng. Hij gaf weinig aandacht aan zijn en mijn gevoelens. Hij was een man van plicht en wilskracht. Over gevoelens en over intimiteit heb ik alles via mijn moeder geleerd. Maar ik zag daar in die tijd geen problemen in en was me totaal niet bewust dat dit schadelijk kon zijn. Ik was een moederskindje. Ze was warm en ik was haar toeverlaat en grote held. Ook dat voelde jarenlang  goed. Tot mijn veertigste levensjaar leefde ik dan ook in de overtuiging dat ik in een warm en liefdevol nest was opgevoed. Zelf leefde ik al die jaren in mijn hoofd. Ik was me er niet van bewust wat er zich in mijn lichaamsweefsels afspeelde. Alhoewel als iemand me toen gevraagd had of ik goed in mijn vel zat en me ontspannen voelde, ik volmondig ja zou gezegd hebben. Ik wist niet beter.

In de steek gelaten door liefdeloze ouders

Na een levenscrisis, waarin ik een jaar lang niet meer wist hoe ik kon slikken, ben ik een lichaamsgerichte opleiding gaan volgen. Ik leerde een totaal andere Maarten kennen. Ik begon te voelen in mijn lichaam. Ik ontdekte een stijf en gespannen lichaam, dat alleen maar oppervlakkig ademde. Ik ontdekte mijn lichaamsgeschiedenis van in mijn prille kinderjaren. Daar begon ik te voelen dat ik in mijn meest elementaire liefdesbehoeften door mijn ouders niet gezien ben geweest. Mijn ouders waren niet liefdevol geweest, maar integendeel liefdeloos. Ik werd boos en verdrietig over zoveel verwaarlozing. Ik voelde me boos naar mijn ouders over het onrecht dat ze me hebben aangedaan en verweet mezelf dat ik die schade niet eerder gevoeld had. De schade in mijn lichaamsweefsels scheurde steeds meer open en de verwijten naar mijn ouders werden steeds groter. Ik leefde in de veronderstelling dat de meeste mensen wel echt liefdevolle ouders hadden gehad. Alleen ik had zulke liefdeloze ouders. Ik veronderstelde dat het specifiek mijn ouders waren die me zo beschadigd hadden en dat de meeste andere kinderen die schade niet hadden opgelopen.

Alle ouders zijn liefdevol en liefdeloos

Mijn medestudenten, collega’s, clienten en mijn vrienden hoorde ik ook vertellen over allerlei gemis, pijn, verdriet en boosheid in hun jonge kinderjaren. Geleidelijk ging ik beseffen dat ik niemand kende die zich niet door zijn ouders verwaarloosd en in de steek gelaten heeft gevoeld. Het duurde lang eer ik besefte dat alle kinderen in hun meest essentiele behoeften door hun ouders in de steek zijn gelaten. In de meeste boeken en opleidingen wordt er gesproken over liefdevolle en liefdeloze ouders. Ze suggereerden dat er kinderen waren die wel de liefde en waardering van hun ouders hadden gekregen zoals ze deze nodig hadden. Dit was in tegenspraak met mijn eigen ervaring. Iedereen die ik kende en na een hele tijd opnieuw in zijn lichaam is gaan wonen, heeft zich in zijn prille kinderjaren miskend gevoeld door zijn ouders. Het diepe besef dat elke ouder een liefdevolle en een liefdeloze ouder is, kwam er door het lezen van het boek: “OMGAAN MET JE SCHADUW van Connie Zweig en Steve Wolf waarin letterlijk deze realiteit van elke ouder en elk kind beschreven staat. Ik citeer P 74 “We worden geboren in het gezin, omsloten door het gezin, gevoed door het gezin en gekoesterd door het gezin. Maar we worden tevens verwaarloosd door het gezin, verraden door het gezin en zijn getuige van geweld binnen het gezin”

Bij het lezen voelde ik in mijn weefsels een diepe trilling van erkenning van wat ik zelf diep van binnen voel. Dit voelde voor mij als een grote opluchting zowel naar mijn eigen ouders als naar mijn eigen kinderen. Want alhoewel ik als vader het beste heb gegeven wat ik kon geven, ben ik in de loop van al die jaren ook gaan beseffen dat ik mijn kinderen op mijn beurt ook in hun meest essentiële verlangens niet heb gezien. Ik heb ze gekwetst en afgewezen in hun liefdesverlangens en in hun prille seksuele gevoelens. Ik besefte dat wat ik mijn ouders jarenlang heb verweten, ik herhaald heb naar mijn kinderen.

De sleutel: ouders die niet in hun lichaam leven.

Ik werd zeer nieuwsgierig naar het mechanisme dat er voor zorgt dat deze verwaarlozing zich van generatie op generatie herhaalt, los van de specifieke geschiedenis van vreugde en pijn in elk gezin. Ik ontdekte dat ouders die niet in hun lichaam leven kinderen die wel nog in hun lichaam leven, niet kunnen zien in hun noden en deze noden nooit kunnen vervullen. De sleutel is: leven ouders in hun lichaam terwijl ze hun kind opvoeden? Als ze niet in hun lichaam leven, zijn ze niet in staat om hun kinderen die wel in hun lichaam leven in hun liefdes en prille seksuele behoeften te zien. Ze zijn daar gewoon niet toe in staat, ook al doen ze nog zo hun best om de meest liefdevolle ouders te zijn. Ik zie hetzelfde gebeuren bij mijn kinderen. Ik zie hen op een zeer liefdevolle manier aandacht aan hun kinderen geven, maar ook zij leven niet in hun lichaam. Integendeel, ze zijn een heel andere weg opgegaan. Zij zijn ouders die zoals vele ouders van deze generatie, zich het gedachtengoed van het positieve denken hebben eigengemaakt. Als ze maar positief denken, hoeven ze geen aandacht te geven aan hun pijnlijke en verdrietige gevoelens, zeker niet aan de gevoelens van het verleden. Ze slagen erin volgens de best mogelijke mentale versie van zichzelf te leven. Ze hebben een zelfbeeld gecreeerd zoals ze willen zijn en zo trachten ze ook te leven. Dat ze daarbij vele gevoelens negeren, vooral de pijnlijke en verdrietige dat hebben ze niet in de gaten. Ik zie dat mijn kleinkinderen hieronder lijden.Ze voelen zich niet gezien in hun diepste gevoelens.   Dit kan niet anders. Omdat mijn kinderen niet in hun lichaam leven, kunnen ze mijn kleinkinderen niet zien in hun diepste hartsgevoelens en prille seksuele gevoelens. Op deze manier beschadigen mijn kinderen  op hun beurt mijn kleinkinderen. De kans is groot dat deze op hun beurt over dertig jaar zullen ontdekken dat ze in hun echte weefselbehoeften van hun hart en hun bekken niet zijn gezien, maar afgewezen, in bezit genomen of overvraagd. Het is pijnlijk om te zien dat dit patroon zich blijft herhalen, alleen maar uit onwetendheid. Tot zolang ouders niet in hun lichaam leven omdat de maatschappij matrix hen zo programmeerd heeft. zal dit zo blijven. Daarom vind ik het zo belangrijk om deze inzichten en deze boodschappen van liefde via mijn website te verspreiden.

Ouders die in hun lichaam leven stoppen het doorgeven van het trauma van generatie op generatie.

Alleen als ouders de moed kunnen opbrengen om hun lichaam te gaan wonen en hun diepste weefselwonden te helen, zullen ze hun trauma’s niet meer doorgeven aan hun kinderen en hun kleinkinderen en aan alle kinderen die daarna komen. Alleen op deze manier wordt een zeer belangrijke keten van trauma doorbroken. Dit is mijn diepste liefdevolle overtuiging.